Η Τεχνητή Λίμνη Πολυφύτου διαμορφώθηκε κατά τη δεκαετία του ’70 (1975), μετά από την κατασκευή του Υδροηλεκτρικού Σταθμού (ΥΗΣ) Πολυφύτου. Καλύπτει επιφάνεια 74 km² (κατακλυζόμενη) και δέχεται κυρίως τα νερά του ποταμού Αλιάκμονα, καθώς και ορισμένων χειμάρρων, από λεκάνη απορροής συνολικής έκτασης 5.360 km². Οι μεταβολές της στάθμης του νερού είναι της τάξης των 15 μέτρων. Η Λίμνη ανήκει στη ΔΕΗ, ωστόσο έχει παραχωρηθεί στους κατοίκους των γύρω περιοχών για αλιευτική και οικοτουριστική εκμετάλλευση.

Έχει γίνει καταγραφή 17 ειδών ψαριών του γλυκού νερού, ενώ στο Δέλτα του ποταμού Αλιάκμονα απαντώνται και πολλά ευρύαλα είδη. Η περιοχή του Ταμιευτήρα του Αλιάκμονα αποτελεί σημαντικό βιότοπο για τα αρπακτικά πουλιά, προμηθεύοντάς τα με τροφή, φώλιασμα και καταφύγιο. Η περιοχή χρησιμοποιείται επιπλέον από μεταναστευτικά είδη ως χειμερινό καταφύγιο. Αναφέρονται αρκετά είδη ερπετοπανίδας, ενώ σχετικά με την πανίδα των θηλαστικών στη Λίμνη και γύρω από αυτήν, έχουν καταγραφεί 10 διαφορετικά είδη.

Πρόκειται για μία από τις μεγαλύτερες τεχνητές λίμνες της Ελλάδας, στην οποία πρόσφατα κατασκευάστηκε ένα σύγχρονο πλωτό λιμάνι. Το πρόγραμμα προωθήθηκε μέσω της Περιφερειακής Ενότητας Κοζάνης, με σκοπό τη δημιουργία προϋποθέσεων για την ανάπτυξη οικοτουριστικών, ναυταθλητικών και αλιευτικών δραστηριοτήτων στην περιοχή. Το πολυχρηστικό λιμάνι αναπτύχθηκε με τη μέθοδο των «ασυνεχών πλωτών προβλητών βαρέος τύπου».